Na jakiej wysokości ustawia się linie energetyczne i jak je odróżnić?

Spośród linii energetycznych wymienia się napowietrzne i kablowe. Czym się różnią? Metodą prowadzenia. Pierwsze zawierają przewody instalowane na wolnym powietrzu. Są one zamontowane na wspornikach, a więc słupach czy innych konstrukcjach. Drugie prowadzi się pod ziemią czy w kanałach kablowych, rurach czy ścianach. Dowiedz się, jak się je oznacza oraz jaką odległość i wysokość należy zachować.

Jak się oznacza linie energetyczne?

W związku z napięciem znamionowym wybrane typy linii energetycznych są określane symbolami. Dlatego wymienić można oznaczenie NN dla sieci najwyższych napięć, WN – dla sieci wysokiego napięcia, SN – dla sieci średniego napięcia oraz nn – dla sieci niskiego napięcia. Co więcej, każda z linii ma własne oznaczenia. Przy tym technika ich nadawania nie jest uregulowana. Wszystko zależy od operatora. Zwykle linie energetyczne mają własne numery. Nierzadko są opisywane nazwami miasta czy łączonych stacji.

Rodzaje linii energetycznych

Na linie energetyczne składają się:

• linie napowietrzne niskiego napięcia – oznaczają wartość poniżej 1 kV. Stosuje się do przekazywania energii elektrycznej indywidualnym odbiorcom. Przesyłają i rozdzielają moc do stacji transformatotowo-rozdzielczych i przenoszą do gospodarstw domowych czy małych zakładów przemysłowych. Zapotrzebowanie mocy wynosi do 70 kV. Odległość od linii energetycznych, a więc między słupami powinna wynosić 30-50 metrów.  Na nich może się znajdować oświetlenie drogowe czy infrastruktura na przykład przewody telefoniczne,

• linie napowietrzne średniego napięcia – wiążą się z wartością od 1 do 60 kV. Używane są do przesyłania energii elektrycznej na średnie odległości. Rozdzielają ją również, a napięcie to stosowane jest do bezpośredniego zasilania wysokiej mocy urządzeń elektrycznych,

• linie wysokiego napięcia – o wartości 60-400 kV i najwyższego napięcia używane są przy przesyłaniu na większe odległości energię elektryczną. Wysokie napięcia umożliwiają zniwelowanie strat w zakresie mocy. Zwiększają przy tym efektywność dostarczania energii. Przesyłają moc od elektrowni, stacji transformatowo-rozdzielczych najwyższych napięć czy wiatrowych farm do stacji transformatowo-rozdzielczych, czy zakładów przemysłowych. Zapotrzebowanie mocy w ostatnim przypadku wynosi około 300 metrów i 250 metrów w przypadku dwutorowej linii.

Nie można poza tym zapomnieć o liniach energetycznych kablowych. Prowadzi się je zwykle pod poziomem gruntu. Są drogie i trudne w projektowaniu czy budowie. Naprawa lub wymiana ich może być problematyczna. Pozwalają na doprowadzanie prądu do terenów mocno zurbanizowanych lub w miejsca o wysokiej wartości krajobrazowej. Są przy tym niewidoczne i zabezpieczone przed warunkami pogodowymi. W związku z tym zachodzi mniej awarii. Dzielą się ze względu na napięcie, typ konstrukcji czy izolacji.

Jakie są bezpieczne odległości od linii energetycznych?

Odległość od linii energetycznych powinna znaleźć się w projekcie przebiegu linii czy zagospodarowania placu budowy. W przypadku bliskości z drogami dobrze, aby były zaprojektowane i utworzone tak, aby w trakcie użytkowania zapewniać wygodę w ruchu zarówno kołowym, jak i pieszym. Nie powinny przy tym powodować żadnych utrudnień w zakresie utrzymania dróg.  Wymogiem jest zgodność z warunkami, które znajdują się w zezwoleniu zarządcy drogi.

Jeśli chodzi o poziomą odległość linii napowietrznych od budynków, ważne, aby wynosiły przy napięciu znamionowym odpowiednie odległości. Przy 1 kV – 6 metrów, przy 15 kV – ponad 7 metrów, 30 kV – powyżej 7 metrów, a 110 KV – 7,74 metry. 220 kV wymaga 8,47 metra, a 400 kV – 9,67 metra. Z kolei odległość przewodów od powierzchni ziemi przy napięciu znamionowym wymaga wynoszenia:

• przy 1 kV – 5 metrów,

• przy 15 kV – 5,10 metrów,

• przy 30 kV – 5,20 metrów,

• przy 110 kV – 5,74 metrów,

• przy 220 kV – 6,47 metrów,

• przy 400 kV – 7,67 metrów.